Hello

Als ik terug denk aan mijn schooltijd, en dan vooral de middelbare school, dan zijn de theorielessen toch hetgeen wat mij het meest is bijgebleven. Ik heb op verschillende middelbare scholen gezeten en verrassend genoeg hadden we op alle scholen ook techniek les. En dat begon met leren hoe je een fietsband plakt, hoe je een stekker aan een snoer maakt, van hout speelgoed maken en een maquette van een huisje maken met lampjes en stroom. Alles wat ik heb geleerd in deze klassen is mij bijgebleven. Ik repareer nog steeds mijn eigen fietsen en die van de kinderen, als er een schakelaar of stopcontact vervangen moet worden doe ik dat zelf en als de auto een beurt nodig heeft rijd ik hem het liefst zelf op de brug en zorg dat hij weer vele km's mee kan. Wij werden thuis al aangemoedigd om zelf eerst dingen te repareren. Als het ons niet lukte dan wilde mijn vader nog wel een keer uitleggen hoe het moest en als het dan (bewezen) écht niet lukte, dan wilde hij wel helpen of het overnemen. Ik werd vooral heel goed om te bewijzen dat het mij niet lukte, want in die tijd was ik liever lui dan moe. 

 

Toen ik in het laatste jaar van de middelbare school (van VWO naar HAVO naar MAVO, want zie bovenstaand argument..) moest gaan kiezen wat voor beroepsopleiding ik wilde gaan doen, had ik werkelijk geen flauw idee. Er werden wat open daagjes georganiseerd op verschillende beroepsopleidingen, waaronder ook het MTS. Bij geen enkele school voelde ik een klik, de ICT leek mij wel leuk maar dat deed iedereen in die tijd en ik voorzag dat de markt overspoeld zou worden door programmeerders. De andere MBO scholen spraken mij ook niet aan. Ik heb niks met de zorg, administratieve beroepen zag ik mij ook niet doen en de vele beroepskeuzetesten maakten mij ook niet veel wijzer. Iets met kunst ofzo... niet dus. Maar het proefdagje op de MTS was oprecht heel leuk. Er was een stukje autotechniek, je mocht een muurtje metselen en wederom een stekker met snoer én lampje maken (die heb ik nog lang bewaard)! Dolenthousiast loop ik de volgende dag (of week) bij mijn decaan het kantoor binnen en vertel hem dat mij het MTS helemaal geweldig lijkt. Op geen enkel moment had ik het idee dat ik er als meisje uit de toon zou vallen. Mijn nogal ouderwetse decaan zei toen ook heel droog tegen mij dat hij het geen goed idee vond dat ik als meisje op een school met alleen maar jongens zou gaan en daarmee was het van de baan. In die tijd was ik nog verlegen en timide en durfde niet voor mezelf op te komen. 

 

Dus dan maar de HAVO. En na de HAVO... her en der wat baantjes geprobeerd die allemaal geen lang leven beschoren waren. Onder die baantjes waren twee periodes dat ik bij twee grotere opticien-ketens heb gewerkt. Dat was in de tijd dat we nog zelf de glazen slepen en in de montuurtjes zetten (tegenwoordig worden ze zo besteld in Oost-Europa). Ik was aangenomen als verkoopster, maar het werk aan de brillen zelf, dat vond ik het leukst. Uiteindelijk ben ik de paardensport ingerold. Ik was altijd al een paardenmeisje (en een prinsesje en een fotomodel en zangeres), in mijn vriendenboekje stond ook dat ik een eigen manege wilde. Dus met een hoofd vol dromen ging ik op stal werken. Nou, uit die droom word je vrij snel wakker geschud. Het paardenknuffelen wordt je snel afgeleerd, het is ~12 uur per dag aanpezen en de weekenden gewoon door. Ik heb er ieder moment van genoten en mis het nog elke dag. Maar tijdens mijn werkzaamheden op een van die stallen mocht ik mijn vrachtautorijbewijs halen. Ook hier krijg je een heel stuk techniek bij en ik voelde mijn oude enthousiasme weer opwakkeren. Vraag een ieder die vrachtauto kan rijden, het is echt machtig om te doen. 

 

Maar op een gegeven moment raakte ik zwanger en was mijn werk op stal niet meer te combineren met een dikke buik en later een baby/kind. Ik heb toen afscheid genomen van mijn werk in de paardensport. Op een gegeven moment had ik wel zelf weer een paard en uiteraard moet hier dan ook een hoefsmid voor komen. En terwijl hij zo bezig is mijn paard te bekappen bleef ik vragen op hem afvuren. Uiteindelijk zei hij voor de grap dat ik dan maar bij hem in de leer moest komen. Waar hij niet op had gerekend was dat ik volmondig "Ja, dat is goed!" riep. Uiteindelijk heb ik een kleine 3 jaar met hem meegelopen en ontzettend veel van hem geleerd. Ik gebruik die kennis nu nog steeds en word ook om advies gevraagd. Maar aangezien ik binnen mijn huishouden de enige ben die brood op de plank brengt (kinderarbeid mag niet meer), heb ik besloten niet als zzp-er te gaan werken maar gewoon weer bij een baas in dienst te gaan. Doordat ik geen beroepsopleiding heb gedaan moest ik hoe dan ook onderaan gaan beginnen. 

 

Het begon ermee dat ik een flyer zag slingeren over een werk/leertraject bij een installatiebedrijf hier in de regio. Mijn interesse was weer aangewakkerd. Echter hou ik er niet van om voor een aantal jaar vast te zitten aan een werkgever die ik niet ken. Dus toch maar niet. Toen ben ik gaan solliciteren bij een aantal koudetechnische bedrijven, mijn vader is koudetechnicus en ik zag mijzelf dat ook doen. Tot mijn verbazing werd mij verteld dat ze er niet veel vertrouwen in hadden, omdat ik twee jonge kinderen had en vast wel tegen problemen aan zou lopen als ik op grotere afstand moest werken. Hoe co-oudervaders dat dan doen zal mij benieuwen, maar zij vonden dat ik als vrouw dat dan niet aan zou kunnen. Uiteindelijk aan het werk gegaan bij een autobedrijf als typmiep, het daar heel leuk gehad (mocht af en toe meesleutelen aan de trucks), maar ik wilde meer achter de computer vandaan en dat ging daar niet. Uit frustratie maar besloten om mijn VWO-certificaten te gaan halen, zodat ik daarna weer verder kon kijken qua studie of werk. Ik werd tegen mijn examens benaderd door een detacheringsbureau die vooral werkzaam was in de technische sector als snel werd ik gevraagd door mijn detacheerder of ik niet wilde solliciteren bij een netbeheerder in Venlo.

 

Nou, eigenlijk zag ik dat niet heel rooskleurig in. Venlo is ver rijden en ik kende het bedrijf verder niet, kortom ik ging met tegenzin naar Venlo op weg voor het sollicitatiegesprek. Een week te vroeg. Stond ik voor een dichte deur... 

Een week later zat ik dan samen met de managers in gesprek en hoe verder het gesprek vorderde, des te enthousiaster werd ik. Leuke mensen, leuk bedrijf en de werkzaamheden klonken ook niet heel verschrikkelijk. De knoop was dan ook snel doorgehakt, ik zou per eind oktober (2022) daar gaan werken. Ik kon me het werk als werkvoorbereider snel eigen maken en nam grotendeels te taken over van een collega die toe was aan iets nieuws. Echter begon ik na een paar maanden te merken dat ik het toch wel erg miste om naar buiten te gaan. Ik vond het werk wel prima om te doen, maar niet voor altijd. Uiteindelijk kwamen mijn manager en ik al snel overeen dat die toekomst voor mij in het uitvoerdersvak zat, ik moest alleen wachten tot de uren van het detacheringscontract erop zouden zitten. 

 

Sinds afgelopen januari, na een kleine 1,5 jaar bij Enexis als werkvoorbereider te hebben gewerkt, ben ik dan officieel begonnen als Uitvoerder E. Samen met een klas vol andere enthousiastelingen zijn we een nieuw schooljaar gestart in januari en vol op weg in de MBO4. Tot nu toe bevalt mijn keuze om de stap naar uitvoerder te maken mij erg goed. Wel zijn vrouwen in de techniek ook binnen Enexis nog erg schaars, dus leek het mij leuk om mijn ervaringen te delen als vrouw in de techniek. Die zal ik hier maandelijks posten. 

 

Heb jij ook nog leuke verhalen en ervaringen die jij hebt meegemaakt binnen de techniek die anderen zouden kunnen helpen om de stap naar de techniek te maken? Ik hoor ze graag!