De kranten staan er vol mee en ook in het werk wordt je er steeds mee geconfronteerd. Er is een griepepidemie volop aan het woeden. Niks bijzonders uiteraard, de “R” zit in de maand en dan is het om de haverklap genies, gekuch en gesnotter.
Uit mijn tijd dat ik in de sport werkte heb ik het mezelf aangeleerd om gewoon door te blijven gaan. Als ik ziek thuis bleef zadelde ik een ander met meer werk op. Het is iets wat ik nu nog steeds toepas in mijn doen en laten. Voordat ik me ziek meld moet het echt zo erg zijn dat ik denk dat de veiligheid van mij of mijn omgeving in het geding komt. Zo liep ik al een aantal weken er tegenaan dat mijn gezondheid kwakkelde en afgelopen maand kon ik het niet meer naar mezelf goedpraten om de weg op te gaan.
Na lang wikken en wegen heb ik mij dan uiteindelijk toch ziekgemeld. Hoewel er door mijn afwezigheid er echt geen werk bleef liggen, voelde ik mij toch bezwaard om thuis op de bank te liggen terwijl mijn collega’s druk aan het werk waren. Maar uiteindelijk weer fit genoeg om aan het werk te gaan en proberen te compenseren voor mijn afwezigheid.

Uiteraard bleef het niet bij mij, kort nadat ik weer fit was werd mijn oudste dochter ziek en een week later de jongste. Dan wordt het lastig. Nu heb ik eigenlijk een kind om voor te zorgen thuis ziek in bed liggen en toch moet ik zelf weer aan het werk. Nu kon ik met hulp van mijn ouders een passende oplossing vinden voor mijn dochters, maar toch voel ik mij bezwaard dat ik als moeder niet thuis ben om voor mijn kinderen te zorgen. Het is het oude beeld van de zorgzame brave mama die haar leven op pauze zet voor het welzijn van haar kinderen wat maakt dat ik mij als moeder te kort voel komen.
Terwijl mijn dochter niks binnen kon houden was ik toch weer aan het werk. Uiteraard is ze weer helemaal opgeknapt en merk je aan haar niks dat oma haar verzorgt heeft in plaats van mama, bij mij blijft het toch een beetje knagen. Schiet ik nu te kort? Ben ik nu een slechte moeder? Ben ik egoïstisch omdat ik fulltime werk en niet altijd klaar kan staan voor de behoeftes van mijn kinderen?
Onlangs las ik een artikel over het gebrek aan zelfstandigheid bij de generatie kinderen die nu opgroeien, de Monkey-Town-generatie. Kinderen die er steeds meer aan gewend raken dat ouders hun problemen oplossen, ouders die voorkomen dat kinderen zich pijn kunnen doen, ouders die koste wat kost alles doen voor hun kinderen zodat ze niks zelf hoeven op te lossen. We kijken ons zo dood op kinderen een mooie tijd laten hebben, dat we soms vergeten dat we toekomstige volwassenen aan het opvoeden zijn.
Als ik dat meeneem in mijn gepieker over mijn moederschap, dan doe ik het denk ik niet verkeerd. Door een voorbeeld te zijn door goed voor mezelf te zorgen, verantwoordelijkheid te nemen voor mijn acties en werk en oplossingen te zoeken voor problemen die voorkomen zonder het leven op pauze te moeten zetten, maakt dat mijn kinderen zelfredzamer worden en leren hun eigen problemen op te lossen en verantwoordelijkheid te nemen. Dan voel ik mij een stuk minder schuldig.
Comments