Het is inmiddels een maandje geleden dat ik officieel gestart ben in de functie van aankomend uitvoerder (AU). Halsoverkop moest er een hoop geregeld worden om te zorgen dat ik per 16 januari kon starten in de opleiding ITE (MBO4). Intakegesprekken, sollicitatiegesprekken, kennismakingsgesprekken en tussendoor ook onze nieuwe collega inwerken die mijn functie als WVB OVL zou overnemen. Mijn kinderen kregen te maken met een nieuwe indeling van hun tijd bij mama, mijn huishouden is er bij ingeschoten en het is nog steeds puzzelen hoe ik de tijd efficiënt in kan delen zodat ik tijd over hou voor mijn vele hobby’s. Maar het nieuwe avontuur geeft me veel energie en moed om deze uitdagingen aan te gaan.
Van te voren werd er uit diverse hoeken enthousiast op gereageerd dat ik de stap wilde gaan maken, een vrouwelijke uitvoerder is een unicorn binnen Enexis Venlo. Aangezien Enexis prat gaat op diversiteit en inclusiviteit had ik ook wel verwacht dat ik benaderd zou worden voor PR-doeleinden. Wat ik niet had verwacht was hoe snel dat zou gaan. Per 15-januari ging mijn contract in als AU, op 16-januari had ik gelijk al een mail met de vraag of ik mee wilde werken aan het promotiemateriaal voor de open dagen in de BPV-hallen. Afgelopen maandag hadden we met nog wat andere knappe koppen de fotoshoot en de komende tijd zul je onze gezichten op posters en banners voorbij zien komen. Het was een hele leuke ervaring en ik ben ook heel blij met de foto’s, maar ik hoop voorál dat het meer meiden/vrouwen zal stimuleren om een technisch beroep te kiezen. Er zijn wat praktische uitdagingen waardoor vrouwen terughoudend kunnen zijn in hun keuze voor een technisch beroep, maar ik hoop het laagdrempeliger te maken door ze bespreekbaar te maken.
Praktische uitdagingen. Heel simpel om te beginnen, de kleding. We zitten nu middenin de uitrol van de nieuwe kledinglijn, maar ergens zou ik kleding moeten kunnen passen, zodat ik weet welke (dames)maten ik moest gaan bestellen. Na veel heen en weer kon ik in Oss op het damestoilet de kleding passen. Hetgeen waar ik me het meest zorgen om maakte, de broeken, was ook het snelst opgelost. Schijnbaar vallen de maten zodanig dat de broeken een aantal maten te klein uitvallen. Ik moest ze 4(!) maten groter bestellen dan mijn eigen jeansmaat (niet goed voor mijn ego), de bovenkleding daarentegen kon een maat kleiner besteld worden (wel goed voor mijn ego). Nou moest het ook allemaal op tijd binnen zijn zodat ik wat had om aan te trekken tijdens de fotoshoot. Dat is gelukt!
En dan de schoenen. Als je af en toe werkschoenen aantrekt om een dagje mee te lopen, dan is de pasvorm niet enorm belangrijk. Ik kon daarom ook prima met mijn HAIX-schoenen mee op pad. Maar als je de schoenen minimaal 40 uur in de week aan hebt, krijg je ermee te maken dat “unisex”-schoenen niet dezelfde steun geven aan dames-voeten. Aan het einde van de dag merk je dit terug aan je knieën en heupen. Even kijkend op de site van onze leverancier kom je maar 2 dames-modellen tegen (en 2 extra na mijn beklag hierover), de ene is lelijk, de andere lelijker. Mijn schoenenkast stroomt al over (helaas mag ik de meeste niet buiten aan), dus ik wil niet eender welke (werk)schoenen bestellen om ze alleen maar in de kast te hebben staan. Noem mij maar ijdel, maar voorlopig neem ik de vermoeide knieën voor lief.
Iedere dag dat ik meer leer over het werk word ik meer bevestigd in mijn keuze voor de functie van uitvoerder. De uitdagingen waar ik geheid nog tegenaan zal lopen onderweg maken het alleen maar leuker en spannender! Als ík dit kan, dan zou het voor andere vrouwen/meiden ook doenbaar moeten zijn. Wat minstens zo belangrijk is, je mag ook gewoon vrouw blijven, in al haar diversiteit. Alleen de pumps moeten we voor op kantoor bewaren.
Comments