Ik las onlangs in de krant dat het deze maand movember is. Een maand die in teken staat van mannen die meer ruimte moeten krijgen om hun emoties te laten zien en er meer voor open moeten staan om zich uit te spreken als hun iets dwars zit. Het argument was dat door de eeuwen heen altijd meer focus is geweest om vrouwen hun emoties te laten uiten en dat bij psychische problematiek het voor vrouwen makkelijker is en was om hulp te zoeken. Nu ben ik er helemaal voor dat mannen ruimte krijgen om hun emotionele bewustzijn meer ruimte te geven en wil ik ook benadrukken dat ik iedere man die dat gedeelte van zichzelf wil verkennen steun.
Vrouwen krijgen nog steeds sneller een stempeltje, bij wie het minder snel geaccepteerd wordt als ze anders zijn dan de gemiddelde vrouw. Vrouwen voelen zichzelf ook sneller afwijkend en denken dan hulp nodig te moeten hebben om weer “normaal” te worden. Naar mijn mening gaat dat te snel en te vaak. Waarom moet je per sé abnormaal zijn als je andere interesses hebt dan de gemiddelde vrouw. Accepteer het van jezelf dat wanneer je interesse hebt in techniek, je dat nog niet gelijk een Tomboy of Kenau maakt. Je mag in slobberkleding rondlopen zonder dat je direct een jongen moet zijn. En mannen mogen ook net zo goed interesse hebben in ouderenzorg of mode. Ook dat maakt je nog niet meteen verwijfd of een dragqueen. Je mag je mooi kleden en een verzorgde huid hebben zonder dat je gelijk “homo bent”.
Het is als vrouw in de techniek lastig om de balans te vinden tussen aan de ene kant vrouwelijk en verzorgend en aan de andere kant stoer en jongensachtig te zijn. Juist omdat we vaak meer moeten bewijzen dat we het beroep dat we kiezen aan kunnen. Inmiddels heb ik dat losgelaten. Ik geniet van het werk en alles wat daarbij komt, ongeacht het weer of fysieke inspanning of slechte koffie (op kantoor). Maar ik wil ook gewoon mezelf zijn. Een splinter uit een hand verwijderen, iemand een compliment geven over z’n nieuwe kapsel of vragen hoe het met iemand gaat als ik zie dat die ergens mee zit. Want ik ben alles, ik wil alles kunnen zijn, het maakt mij er niet meer of minder om en dat geldt net zo goed voor ieder ander.
Dat is wat ik aan mannen wil meegeven. Ik snap best dat de ene haan tegen de andere kraait, maar je bent echt stoer als je alles van jezelf kunt laten zien. Je kwetsbaarheid, je interesses (ook al zijn die “anders”) en je vriendelijkheid. Als je jezelf in je waarde laat en andere mensen ook, betekent dat niet meteen dat je over je heen hoeft te laten lopen of hoeft te accepteren dat je werk in het geding komt. Er zullen ook mensen zijn bij wie je je houding iets meer moet aanpassen dan bij anderen, dat is nou eenmaal zo. Maar vooral bij de mensen die je wel kunt vertrouwen of zou moeten kunnen vertrouwen, wees gewoon jezelf en laat dat ook naar buiten zien.
“The shortest distance between two people is a smile.”~Victor Borge. En mijn ervaring is dat dit ook echt zo is. Lachen is aanstekelijk en als je glimlacht naar iemand wordt dat vrijwel altijd beantwoordt. Vaak komt de rest dan wel vanzelf.
Comentários